Zet ‘What A Nice Life’ van Damn Tall Buildings meest recente album eens op en je neuriet waarschijnlijk meteen mee. Ru tu dudutu dudu. Godsamme, wat een heerlijk opgewekt melodietje! Nu is het niet allemaal rozengeur en maneschijn op deze plaat, maar keep on the sunny side of life is wel de instelling die dit trio aanhangt. In het verlengde van die laatste aanbeveling; The Boston Globe noemt Damn Tall Buildings ‘The Carter Family for the millenial generation’. Een prachtig compliment. Boomers ook meer dan welkom trouwens, en alle andere leeftijdsgroepen. De drie voormalige straatmuzikanten – de openbare ruimte in Brooklyn was hun repetitiekot en podium in één – drijven op interactie met voorbijgangers. Met banjo, fiddle, gitaar, contrabas en meerstemmige zang gaan ze het gesprek aan met hun publiek. Deze bezetting voldoet volledig aan de definitie van bluegrass, maar net zo makkelijk zetten ze het instrumentarium in voor oldtime, blues of folk. Het levert prachtige, aanstekelijke liedjes op, breed uitwaaierend en altijd gebracht met die heerlijke lichtvoetigheid die de zon permanent doet schijnen.