The American Songster. Ontelbare artiesten die zich deze bijnaam maar wat graag zouden toe-eigenen, maar er is er maar één die de titel daadwerkelijk mag dragen: Dom Flemons. Een eervolle bijnaam die de oorspronkelijk uit Phoenix afkomstige en momenteel in Chicago woonachtige artiest verdiend heeft door als een moderne Alan Lomax een 100 jaar omvattende muziekgeschiedenis van Amerikaanse folkliedjes te conserveren. Met het wezenlijke verschil ten opzichte van de legendarische archivaris dat Flemons het werk niet enkel vastlegt, maar ook weer tot leven brengt door de museale muziek zelf op te nemen, uit te brengen en live te spelen. Daarvoor is hij erkend met een Grammy Award en is hij twee keer genomineerd geweest voor een Emmy Award. Als je dit al indrukwekkend vindt, wat het natuurlijk ook is, dan zet je nog maar eens schrap. Flemons is namelijk songwriter, multi-instrumentalist, producer, acteur, slamdichter, muziekwetenschapper, historicus en platenverzamelaar. Hij staat te boek als autoriteit wat betreft het bespelen van instrumenten als banjo, gitaar, mondharmonica, jug, percussie, de Afro-Amerikaanse panfluit, pijperfluit en rhythm bones. Daarnaast is hij host van The American Songster Radio Show op WSM Radio in Nashville en heeft hij een graad als Doctor of Humane Letters aan de Northern Arizona University. Hoe bijzonder is het dat deze zeer onderlegde artiest, muzikale verhalenverteller en educatief entertainer straks op ons Noordplein te zien zal zijn.

Special: In gesprek met Dom Flemons op vrijdag 28 juni.

Artist talk: Dom Flemons about his album Black Cowboys

Vrijdag 28 juni 16:50-17:50 Rotterjam Whiskybase stage

Join The American Songster, Dom Flemons, for a masterclass through his Smithsonian Folkways album Black Cowboys.

As a resolute preservationist, storyteller and instrumentalist, Dom Flemons has long set himself apart by finding under-accessed folk songs and making them live again. He is deeply dedicated to creatively showcasing African American traditional music. Smithsonian Folkways is a nonprofit record label dedicated to supporting cultural diversity and increased understanding among peoples through the documentation, preservation, and dissemination of sound.

‘Black Cowboys’ is the first album of its kind and pays tribute to the music, culture, and the complex history of the golden era of the Wild West and re-analyzes this important part of the American identity. The songs and poems featured on the album take the listener on an illuminating journey from the trails to the rails of the Old West. In this masterclass, Dom will take us on a deep dive into a few of these songs, stories, his research and the current black country phenomenon taking place throughout American pop culture. 

Onversneden bluegrass, traditioneel als de grondleggers en werkelijk ongelooflijk goed, dat is The Kody Norris Show. Logisch ook, zou je kunnen zeggen, met de naamgever van de band die de geboortedag deelt met bluegrassbanjo-legende Earl Scruggs. The Kody Norris Show, gecompleteerd door Kody’s wederhelft Mary Rachel Nalley op fiddle, banjospeler Josiah Tyree en Charlie Lowman op bas, is een eerbetoon aan de muzikale traditie van Bill Monroe, het showmanschap van Jimmy Martin, de legendarische voorstellingen in The Grand Ole Opry en een vleugje Vaudeville theater. Uiteraard staat het op hoog niveau musiceren – in samenspel en solo’s – centraal, maar humor en prachtige, kleurrijke podium-outfits zijn ook onderdeel van de totale package aan entertainment die The Kody Norris Show is. Hun optredens zijn indrukwekkend, vermakelijk en ronduit spectaculair, op alle fronten. Dit is er op voorhand al eentje voor in de boeken, want niet eerder was The Kody Norris Show te zien op ons continent. Hier wordt straks bluegrassgeschiedenis geschreven, en daar wil je natuurlijk bij zijn!

Wanneer een Amerikaanse band een album getiteld ‘Live From Kyrgyzstan’ uitbrengt, weet je dat je te maken hebt met een grensverleggend gezelschap. Het viertal speelt zo’n 200 keer per jaar en heeft al meer dan 25 verschillende landen aangedaan, inclusief Kirgizië dus. Hun behoefte om van de gebaande paden af te wijken uit zich ook op muzikaal vlak. Het startpunt van Henhouse Prowlers is meesterlijk goede traditionele bluegrass, waarin ze muzikale invloeden uit Afrika, Azië en het Midden-Oosten integreren. De klasse, kwaliteit, vindingrijkheid en virtuositeit druipt ervan af. Het kwartet uit Chicago beschouwt het als hun missie om mensen iets te leren en om ze te inspireren, met behulp van de universele taal die muziek heet. Niet voor niets noemen ze zichzelf Bluegrass Ambassadors, onder welke naam ze met educatieve programma’s, workshops en natuurlijk hun muziek bruggen slaan tussen verschillende culturen. Het sympathieke gezelschap heeft in hun bijna twintigjarige bestaan een ijzersterke reputatie opgebouwd met hun elegante songwriting, aanstekelijke melodieën en instrumentale virtuositeit, ingebed in uptempo drives en mid-tempo grooves en gebracht met een opzwepende podiumpresentatie. Rotterdam draait alvast warm voor een nieuw bezoek van deze bijzondere bluegrass globetrotters.

Bertolf speelt om 15.00 u met zijn vaste bluegrassband, in de set van 17.50 u doen ook de gastmuzikanten mee

‘Everybody loves bluegrass, many just don’t realize it yet.’ Een tekst op de T-shirts van Bertolf die hij tijdens zijn recente tour door Nederland aan zijn fans verkocht. Rotterdam Bluegrass Festival deelt een missie met Bertolf: bluegrass in Nederland een podium en bekendheid geven bij een breed publiek. Toen onze programmeur ter ore kwam dat Bertolf een bluegrassplaat had gemaakt, was hij er natuurlijk als de kippen bij. In 2023 was het Noordplein dan ook de eerste plek waar de Overijsselse snarenvirtuoos ‘Bluefinger’ live uitvoerde. Ondertussen is er veel aandacht geweest voor de plaat. VPRO-programma Het Uur Van De Wolf maakte er een documentaire over en was er met draaiende camera’s bij toen Bertolf het album opnam in Nashville met hulp van levende dobrolegende Jerry Douglas en andere grote namen uit de top van de bluegrass-scene. Tientallen shows in poppodia, theaters en op festivals verspreid over het land heeft hij er sinds de release van ‘Bluefinger’ in september 2023 opzitten. Omdat het Rotterdam Bluegrass Festival de plek is waar de plaat voor het eerst tot leven kwam, komt Bertolf nu opnieuw naar het Noordplein. En dat niet alleen, hij brengt met Douwe Bob, Tangarine, Rob Dekay, Stephanie Struijk en Maurice van Hoek een aantal bevriende gastmuzikanten mee. Dat belooft een groots feest te worden, want wat is er nu mooier dan maximaal te genieten van bluegrass met je vrienden, of je nu op het podium staat of ervoor!

Wie in 2022 getuige was van de Lonesome Ace Stringband op het Rotterdam Bluegrass Festival mag zich alvast enorm gaan verheugen op het optreden van The Slocan Ramblers op de editie van 2024. Want hiermee maakt opnieuw een fantastisch Canadees bluegrass-gezelschap zijn opwachting op het festival. Net als hun landgenoten herbergen ze de vaardigheden om evenredige delen traditie, vernieuwing, virtuositeit en vakmanschap samen te brengen in hun werk, zowel qua songwriting als uitvoering. Hun meest recente album ‘Up The Hill And Through The Fog’ toont in de volle breedte de variatie aan invloeden, zonder daarbij hun roots – de ruige bluegrass-scene die bruist in de zalen en cafés van Toronto – uit het oog te verliezen. Geweldige plaat, maar op het podium komt hun werk helemaal tot leven, met alle energie en dynamiek van dien. Vorig jaar werden ze op de Canadian Folk Music Awards nog onderscheiden als Ensemble of the Year. Die titel zouden ze ook zomaar in Rotterdam in de wacht kunnen gaan slepen.

Annie Bartholomew is een bijzondere en veelzijdige artiest uit Alaska met groot cultuurhistorisch besef. Als gitarist, zangeres en clawhammer banjospeler wil ze folkmuziek presenteren als een traditie die doorlopend in ontwikkeling is. In haar liedjes behandelt ze universele thema’s als overleven, veerkracht en feestvreugde, daarbij geïnspireerd door het leven ten tijde van de mijnbouw in haar thuisstaat. Ze combineert historisch bronmateriaal met old time en mountain music tradities, als eerbetoon aan de dappere vrouwen die hun leven en waardigheid op het spel zetten in het hoge noorden van Noord-Amerika tijdens de Klondike Gold Rush eind negentiende eeuw. Op haar debuutalbum ‘Sisters of White Chapel’ uit 2023 heeft ze dit vastgelegd en ontving daarvoor lovende kritieken van internationale media. Het brengt haar nu – voor het eerst en op verzoek van het Rotterdam Bluegrass Festival – naar Europa, vergezeld door haar band The Sitka Roses, met Nichole Campanale op fiddle, Kat Moore op bas en Taylor Vidic op gitaar. Kom kijken en luisteren naar deze vier getalenteerde vrouwen hoe zij dit bijzondere geschiedenisverhaal over Alaska muzikaal vertalen naar het Noordplein.

Toen Tray Wellington als tiener voor het eerst de banjo hoorde, was hij naar eigen zeggen direct verslaafd. Nu willen we de verslavingszorg niet in de wielen rijden, maar dit soort vormen van addictie juichen we natuurlijk toe. Wellington staat inmiddels te boek als één van de beste banjospelers uit de internationale bluegrass-scene. Hij genoot al bekendheid als banjospeler bij de band Cane Mill Road, voordat hij ging studeren aan het befaamde Bluegrass-, Old-Time- en Country-programma van de East Tennessee State University. ln 2022 bracht hij onder eigen naam zijn debuutalbum uit, met de veelzeggende titel ‘Black Banjo’, waarmee Wellington als banjospeler van kleur zijn instrument de historische herwaardering geeft die het verdient. Los daarvan is ‘Black Banjo’ vooral een weergaloos album. De progressieve bluegrass met jazz- en blues-invloeden die Wellington op dit album laat horen is werkelijk subliem. De Wall Street Journal omschreef Wellington als dé te volgen bluegrass-virtuoos die dwars door de grenzen van de subgenres heen gaat. We zijn er trots op zo’n fabelachtige artiest in Rotterdam te mogen verwelkomen.  

The Dirty Grass Players zijn progressief, traditioneel, experimenteel, fantasierijk en – als vanzelfsprekend – smerig. Met verbluffend goed spel geven ze hun steady sound een losse en avontuurlijke twist waarmee ze bluegrass-godfather Bill Monroe zowel in totale verwarring kunnen brengen als hem een oneindige glimlach bezorgen. De bandleden ontmoetten elkaar tijdens jamsessies in Baltimore en omgeving, waar de kern van de band vandaan komt en al gauw snelde hun reputatie als één van de meest opwindende nieuwe bluegrassbands zich vooruit. Met hun sound begeven ze zich op het kruispunt van traditionele bluegrass, wat de ruggengraat van hun geluid vormt, en newgrass, met hun innovatieve en vooruitstrevende aanpak. Met hun nieuwste album ‘Shiny Side Up’ (2023), geproduceerd door Coldy Kilby van The Travelin' McCourys, zetten ze de evolutie van bluegrass voort, in spel en songwriting. Hun sterk stuwende en revolutionaire geluid brengt ze nu voor het eerst sinds hun oprichting naar ons continent. Laat je meevoeren en in vervoering brengen door de vette jams en catchy songs van The Dirty Grass Players.

Of hij een album met Dan Auerbach wilde opnemen. Nat Myers dacht dat-ie voor de gek werd gehouden toen hij die vraag in z’n mailbox aantrof. Toch duurde het niet lang voordat hij daadwerkelijk met de producer, labeleigenaar van Easy Eye Sound en lid van The Black Keys in Nashville aan tafel zat. Auerbach woont daar in een huis uit 1920 en dat bleek de ideale setting voor het vastleggen van de pre-war folk blues van Myers. Het is de liefde van zijn vader voor de jaren ’30 en ’40 blues die Myers op het muzikale pad bracht. Eerder was hij vooral geïnteresseerd in klassieke poëzie van Shakespeare en Homerus. De combinatie maakt Myers de begaafde blues-poëet waar Auerbach op aansloeg. Samen namen ze tien liedjes op die in 2023 onder de naam ‘Yellow Peril’ verschenen. De titel refereert aan een racistische benaming voor Aziatische Amerikanen en hoe zij soms als bedreiging voor Amerika gezien worden, een thema wat voor Myers als Amerikaan met Koreaanse roots een belangrijke rol speelt op het album. Zo zingt hij in het titelnummer: “We all just want to have a little fun before we die/Ain’t no difference between you and I.” Een positieve boodschap waar we ons helemaal bij aansluiten en die we graag onder begeleiding van zijn straffe fingerpicking over het Noordplein horen galmen. 

Delaney Davidson is one of a kind. Een excentrieke figuur met een uitgesproken voorliefde voor donkere country, folk en blues. Met zijn stijlvolle, uitgesproken  voorkomen lijkt hij uit de tijd van de vaudeville theaters weggelopen, en die periode is beslist een bron van inspiratie voor zijn werk. Toch is de productieve singer-songwriter, muzikant, producer en beeldend kunstenaar is helemaal van nu. Davidson brengt al sinds 2003 platen uit bij Voodoo Rhythm Records en dat schetst de kaders wel, want zijn offbeat roots-sound past perfect in het prachtige rariteitenkabinet van labelbaas Reverend Beatman. Tussen de talloze ongepolijste rock ‘n’ roll-, country-, blues-, garage-, folk- en psychobilly-pareltjes is hij helemaal op zijn plaats. Live roept Delaney Davidson, die ook nog enige tijd onderdeel uitmaakte van gothic jazz/blues-gezelschap The Dead Brothers, een veelheid aan emoties op; hij kan je ontroeren, soms kan het schuren, maar zijn typische humor zorgt ook voor lichtheid. En ondertussen is er alle ruimte om onder de indruk te zijn van de one man band performance van de Nieuw-Zeelandse alleskunner. We voelen ons vereerd dat hij de verre reis richting Rotterdam weer wil ondernemen.

Seth Mulder & Midnight Run is traditionele bluegrass op z’n best. Niet verwonderlijk, zou je op basis van hun afkomst kunnen zeggen: het gezelschap opereert vanuit Gatlinburg, Tennessee, in het hart van de Smoky Mountains, het epicentrum van de bluegrass. De band wil de erfenis van de traditionele bluegrass voor de toekomst behouden, maar met een frisse benadering en ruimere interpretatie. Zo nemen ze ook elementen uit de country-, folk- en andere rootsmuziek op in hun repertoire. Dat levert prachtig plaatwerk op, maar voor Seth Mulder & Midnight Run is het podium de plek waar het écht gebeurt. Hun shows zijn energiek en entertainend, terwijl er op hoog niveau gemusiceerd wordt, met knappe vocale harmonieën en vakkundig instrumentaal spel doorspekt met banjo-, mandoline- en fiddlesolo’s, aan de hand van een setlist met zowel eigen liedjes als verloren gewaande traditionals. Ieder optreden opnieuw is hun doel om de verbinding te maken met het publiek en iedere toeschouwer een herinnering mee te geven om nooit te vergeten. Seth Mulder & Midnight Run zijn the real deal, de toekomst van bluegrass is bij deze gasten in goede handen, zoveel is zeker.

Riley Baugus is een native Appalachian en dat zie en hoor je terug in alles wat deze banjo-autoriteit doet. Hij is geboren en opgegroeid in Winston-Salem, North Carolina en ontdekte de traditionele muziek uit de Appalachen tijdens de weekends die hij doorbracht bij zijn opa en oma in de Blue Ridge Mountains. Toen hij elf jaar oud was pakte hij zelf de banjo op, oudere muzikanten brachten hem het spel en de storytelling volgens de regionale traditie bij. Een stijl die je oldtime zou kunnen noemen, uit een tijd voordat bluegrass was uitgevonden. Het maakt zijn sound enorm puur, doorleefd en karaktervol, zoals ook te horen op zijn albums. Inmiddels is hij ieder niveau ontstegen en wordt hij gevraagd door artiesten als Robert Plant en Alison Krauss en Willie Nelson. Maar hij speelt niet alleen banjo, Baugus heeft zich ondertussen ook bekwaamd in de fiddle en gitaar en heeft zich vocaal sterk ontwikkeld. Een show van Riley Baugus staat garant voor clawhammer banjospel met veel drive, soulvolle fiddle-partijen, krachtig gezongen ballads en authentieke verhalen. Dichterbij het origineel ga je niet komen, sterker, Baugus ís het origineel.

Zet ‘What A Nice Life’ van Damn Tall Buildings meest recente album eens op en je neuriet waarschijnlijk meteen mee. Ru tu dudutu dudu. Godsamme, wat een heerlijk opgewekt melodietje! Nu is het niet allemaal rozengeur en maneschijn op deze plaat, maar keep on the sunny side of life is wel de instelling die dit trio aanhangt. In het verlengde van die laatste aanbeveling; The Boston Globe noemt Damn Tall Buildings ‘The Carter Family for the millenial generation’. Een prachtig compliment. Boomers ook meer dan welkom trouwens, en alle andere leeftijdsgroepen. De drie voormalige straatmuzikanten – de openbare ruimte in Brooklyn was hun repetitiekot en podium in één – drijven op interactie met voorbijgangers. Met banjo, fiddle, gitaar, contrabas en meerstemmige zang gaan ze het gesprek aan met hun publiek. Deze bezetting voldoet volledig aan de definitie van bluegrass, maar net zo makkelijk zetten ze het instrumentarium in voor oldtime, blues of folk. Het levert prachtige, aanstekelijke liedjes op, breed uitwaaierend en altijd gebracht met die heerlijke lichtvoetigheid die de zon permanent doet schijnen.

Hun roemruchte passage met De Likt op Rotterdam Bluegrass Festival 2017 doet ons nog steeds de mondhoeken opwaarts krullen. De trouwe bezoeker van ons festival kent de Leadbeaters dan ook ongetwijfeld al. Maar ook zonder de branie van genoemd hiphopgezelschap hebben deze akoesticos genoeg bravoure in hun klankkasten om de boel op stelten te zetten. Ze zijn eigenlijk ook veel te rock ‘n’ roll voor een folky outfit, en daarom krijgt hun old-time, blues, bluegrass, folk en gospel een punky randje. Zelfs de grootste houten klaas krijgen zij aan het swingen. Van Lowlands tot het lokale buurtcafé maakte dit hoofdstedelijke trio er een feestelijke puinhoop van. Ondertussen is het buitenland ook prettig op de hoogte van hun capriolen. In oktober 2023 toerde de band door de VS, met zeven shows in de zuidelijke staten. Vanuit Tennessee naar Mississippi en Florida, om via New Orleans te eindigen op het Blackpot Festival in Lafayette, Louisiana. En hoe kan het ook anders, ook daar vielen onze favoriete Amsterdammers enorm in de smaak. Zelf zeggen ze een muzikale aubade te brengen aan de hopelozen, de klaplopers, de armoedzaaiers, de amokmakers en de buitenbeentjes. Helemaal top, maar omdat wij niet van het uitsluiten zijn zeggen wij: de Leadbeaters zijn er voor iedereen. En dus zijn wij er voor de Leadbeaters.

We kunnen het ons niet voorstellen, maar mocht je tijdens Rotterdam Bluegrass Festival chagrijnige bezoekers zien rondlopen, stuur ze subiet naar de show van Golden Shoals. Amy Alvey en Mark Kilianski bezorgen je gegarandeerd  een puik humeur. Hun optredens geven een gevoel tussen heerlijk thuiskomen en avontuurlijk op reis zijn. Dat is misschien ook niet zo gek; ze leefden jarenlang vanuit hun camper. Een voorliefde voor Amerikaanse folkmuziek bracht de twee – inmiddels geworteld in Nashville – bij elkaar.  Door de jaren heen is hun geluid uitgebreid met bredere invloeden, waadoor het een fris en onderscheidend karakter heeft gekregen. . Het duo is uitstekend ingevoerd in de traditionals, terwijl hun eigen liedjes vaak worden vergeleken met het werk van country- en bluegrass-icoon Gillian Welch. Levendige, energieke liedjes die ondersteund worden door hun  uitstekende instrumentbeheersing. Voor de meeste liedjes geldt begeleiding op gitaar en fiddle, maar soms pakken ze een banjo erbij, of spelen ze met twee gitaren. De verfijnde vaardigheden opgedaan aan het conservatorium vormen een fantastisch tandem met het lef, de drive en soul die ze in hun liedjes en voordracht leggen.  

Onder andere Tim Knol en Douwe Bob viel de eer eerder ten deel: samen met de Blue Grass Boogiemen op het Rotterdam Bluegrass Festival spelen. Dit jaar mag Pieternel met onze eigen levende bluegrass-legendes het podium bestijgen. De singer-songwriter uit Amsterdam schrijft en speelt americana- en folkliedjes, met een krachtige stem en een rauwe, filterloze blik op de wereld. De perfecte ingrediënten om toe te voegen aan het beproefde recept van de Blue Grass Boogiemen. Laat het maar aan het ervaren viertal uit Utrecht over om de liedjes van de Amsterdamse in te bedden in hun sound, die staat als een huis en loopt als een trein, al dik dertig jaar lang. Want je hoeft niet uit Kentucky of Nashville te komen om bluegrass te begrijpen, te voelen en te kunnen spelen. Dat zeggen niet wij alleen, dit zijn de woorden van de legendarische Chris Hillman van onder andere The Byrds over de Blue Grass Boogiemen. Als er een Nederlandse bluegrassband bestaat die zelfs in het land van herkomst van het genre groot aanzien geniet, dan zijn het de Blue Grass Boogiemen uit Utrecht. Met een staat van dienst van meer dan 30 jaar, een telefoonboek aan optredens en een encyclopedisch repertoire, zijn de Blue Grass Boogiemen de verpersoonlijking van het genre in Nederland. Om Hillman, die de band enige jaren terug als begeleidingsband mee op tour nam, nog een laatste maal te parafraseren: “the Boogiemen swing and they swing hard and fast.” Dat wisten we in Rotterdam natuurlijk ook al, en juist daarom zien we ze keer op keer zo graag terug en weten we dat Pieternel bij hen in goede handen is.

De nieuwe koningin van de rockabilly, werd ze door UK Rock & Roll Magazine al genoemd. Een fantastische titel, en dat voor een artieste afkomstig van de andere kant van de oceaan dan waar het genre is ontstaan, maar volledig terecht. We hebben het over Alba Blanco, inmiddels beter bekend als La Perra Blanco. Geboren in 1995 in de havenstad Cádiz in Andalusië, Zuidwest-Spanje, wordt ze al op jonge leeftijd bevangen door de onuitputtelijke bron van magie die de gitaar is. Vanaf haar veertiende speelt ze op de straten en podia van Gibraltar, wat het fundament vormt voor haar spelvaardigheid en showmanschap. Maar wanneer ze op haar achttiende op het spoor van Amerikaanse muziek uit de jaren vijftig komt verandert alles. In de rock ‘n’ roll, blues, country en rockabilly in de geest van dat decennium kan ze al haar talent en creativiteit kwijt. Dat zien ook contrabassist Guillermo González en drummer Jesús López, de beste rockabilly ritmesectie van Spanje, die zich niet bedenken en zich aan haar zijde voegen. Inmiddels heeft het combo een reputatie: overal waar het trio het plankier bestijgt, gaat de knop bij het publiek op de dansstand tot het erbij neervalt. Rotterdam gaat er natuurlijk ook aan geloven. La Perra Blanco blaast met evenredige delen kracht, finesse, groove en emotie het stof van het genre en pompt er een dosis energie in die je van links naar rechts over het Noordplein zal doen swingen. Verfrissend en stomend tegelijkertijd!

Liefhebbers van woestijnblues en toearegrock opgelet, er is een nieuw geluid in de Sahara. Wie een beetje is ingevoerd in het genre is al bekend met acts als Tinariwen, Bombino, Tamikrest en Mdou Moctar. Kader Tarhanine kan moeiteloos aan dit rijtje toegevoegd worden, en weet zich daarbinnen ook nog te onderscheiden. Geboren in Niger als kind van Malinese en Algerijnse ouders groeide hij op in Tamanrasset in Zuid-Algerije. Daar raakt hij geïnspireerd door de rijke muziekcultuur van de Sahel, het gebied ten zuiden van de Sahara. In zijn werk combineert hij de traditionele Noord-Afrikaanse ritmes met westerse rockmuziek. Zijn onderscheidend en verbijsterend virtuoze gitaarspel voorziet hij van emotierijke zanglijnen met poëtische Saheliaanse en Arabische teksten. Zijn artistieke kwaliteiten staan buiten kijf, maar Kader Tarhanine is veel meer dan een getalenteerde muzikant. Als ambassadeur van de Toeareg-cultuur gebruikt hij zijn muziek om grenzen te overstijgen, harmonie tussen de verschillende volkeren te creëren en vrede in de Sahel-Sahara-regio te bevorderen. Deze prachtige boodschap, ondersteund door de onweerstaanbare ritmes en hypnotiserende gitaarklanken uit de Sahara op onze heerlijke groene oase aan het Noordplein; het belooft een onvergetelijke en indrukwekkende show te worden.

Voor even verandert het Noordplein in één grote, gezellige huiskamer. Want dat is de sfeer die Sem Jansen & Leif de Leeuw met hun nieuwe show – naar hun toepasselijke album ‘From A Living Room’ – oproepen. Deze twee snarenmirakels spelen al jaren samen in de Leif de Leeuw Band en voelen elkaar feilloos aan; qua gitaarspel, vocalen en  presentatie. In de akoestische duo-setting waarin ze nu optreden komt dat helemaal tot zijn recht. Geanimeerd en met veel anekdotes babbelen ze de songs aan elkaar en af en toe laten ze op de platenspeler een country klassieker horen om hun inspiratie te duiden.Uiteraard wordt er ook geweldig gespeeld. Het tweetal heeft een voorliefde voor blues, southern rock en jambandmuziek, maar ze delen ook een grote passie voor folkmuziek, country en americana. Die passie hebben ze begin dit jaar vertaald naar het album ‘From A Living Room’, met daarop een mix van eigen liedjes en een greep uit de favoriete americana- en countrysongs van het duo. Dat is de basis voor de live shows. Voor de gelegenheid bouwen ze het podium letterlijk om tot een sfeervolle huiskamer, inclusief platenspeler dus, en met de hond van Sem als special guest en ultieme figurant. Geniet van een heerlijk uurtje met eigen liedjes, vintage instrumenten, mooie oude country classics en vermakelijke achtergrondverhalen. 

Mary Lee is zangeres, gitarist en naamgever van de Mary Lee Family Band. Ze wordt ook wel ‘de Braziliaanse Loretta Lynn’ genoemd. Samen met haar echtgenoot Mauro Montezuma (drums/wasbord) vormt ze de kern van deze familieband. Ondanks hun Braziliaanse roots heeft hun muziek met latin weinig te maken; ze noemen zichzelf liever Braziliaanse honky-tonk pioniers. De vergelijking met de legendarische Loretta ‘I’m A Honky Tonk Girl’ Lynn komt niet uit de lucht vallen. Maar nadat ze in 2019 naar Berlijn verhuizen en al twee albums uit hebben, wordt het geluid verbreed. Eenmaal in Europa ontmoeten ze de Ierse fiddle-speler Sorcha Thompson, die zich bij de band voegt en de muziek een dot Ierse folk-invloeden geeft. Mary Lees zoon Patrick Saldanha sluit zich vervolgens als bassist aan bij de band en zorgt voor een portie punk in de sound. En met Daren Stieglitz op mandoline als meest recente uitbreiding krijgt de bezetting nog een extra bluegrass-karakter. Gepakt en gezakt met een uitgebreid repertoire en veel energie toert de band nu vanuit hun nieuwe uitvalsbasis door Europa. Met altijd de volle honderd procent inzet zijn hun live shows temperamentvol, dynamisch en vermakelijk, met Mary Lee als blikvanger, ondersteund door Sorcha, Mauro, Patrick en Daren die als compact combo de vaart er stevig in houden. Dat wordt een fijn weerzien straks met dit kleurrijke gezelschap!

Brass ‘n’ grass is een leuke vondst, en behoorlijk treffend ook! Toch doet Carry Nation and the Speakeasy zichzelf tekort met deze zelfverzonnen genreaanduiding . De line up is met gitaar, mandoline, trompet, trombone en contrabas zonder meer een samenvoeging van die van een brassband en een bluegrassband. Maar dan heb je de daverende drums en de in whiskey gemarineerde rokerige stem nog niet gehoord. Het geeft de band nog meer puls, drive en rauwe energie. Het Amerikaanse vijftal heeft met een mix van bluegrass, ska, punk en dixieland een nietsontziend vehikel ontwikkeld waarmee ze al jaren de wereld over denderen. En of ze nu spelen in een bedompte kelder of op een zomers openluchtfestival, in alle gevallen gaat het dak eraf. De fans kunnen het beamen, de nieuwkomers gaan het ervaren.

The Complete Recordings of Hezekiah Procter  is een project van de Canadese singer-songwriter Li’l Andy en is een theatrale reproductie van een medicine show en vaudeville act uit het Oude Westen van Amerika van rond 1900. In dit bijzondere project kruipt Andy in de huid van het fictieve personage Hezekiah Procter, een artiest die in de jaren ’20 van de vorige eeuw al even getalenteerd als getroebleerd was als Hank Williams, Jimmie Rodgers of Robert Johnson. Met vocale harmonieën, fiddle, banjo en sousafoon geeft hij een duizelingwekkende demonstratie van virtuositeit. Zoveel creativiteit, fantasie, speelvaardigheid en gevoel voor songwriting kan alleen maar iets heel bijzonders opleveren. Dat zagen we op de vorige editie van het Rotterdam Bluegrass Festival Li’l Andy is één van de meest gevierde old time- en folkmuzikanten van Canada, die speciaal voor dit projectde hulp heeft ingeroepen van zijn landgenoten en multi-instrumentalisten Sheesham and Lotus & Son. 

Met een stevige bries Zuid-Amerikaans temperament zal Angry Zeta & The Hillbullys de boomwortels op het Noordplein op de proef stellen. Met de instrumenten van een bluegrassband, maar de attitude van een punkband toert het Argentijnse gezelschap al zeven jaar langs podia en festivals. Als een tornado die – begonnen in de straten van Buenos Aires maar inmiddels drie keer de grote plas overgestoken – alleen maar in kracht toeneemt. De setlist bevat zowel eigen werk als traditionele folkliedjes die ze met veel dynamiek en emotie brengen. Ze kunnen je duimendik kippenvel bezorgen, maar ook een enorme lach op je gezicht. Een hoogst energiek akoestisch sextet dat als een wervelvind het vuur zal aanwakkeren of de boel zelfs omver zal blazen. Zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben!

Dat mountain music ook uitstekend resoneert in de bergen van Scandinavië, werd vorig jaar gedemonstreerd door het Noorse Strengeplukk. Met New Valley String Band maken we dit jaar kennis met de Zweedse interpretatie van bluegrass, oldtime en andere oorspronkelijke muziek uit de Amerikaanse bergen. Zelf noemen ze het Nordic Old Time. Geoutilleerd met gitaar, banjo, fiddle en vocalen willen ze het traditionele string band geluid uit de Appalachen niet kopiëren, maar versmelten met hun eigen, Scandinavische muzikale erfgoed. Een dynamische stijl, van supersnelle fiddle tunes tot meer subtiele songs. Liedjes die de sfeer ademen van een uitgestrekt berglandschap, verhandelen over liefde en relaties of de energie voortbrengen van een volle dansvloer waarop geswingd en gefeest wordt. Vorig jaar toerde het trio voor het eerst door Europa, met shows in Frankrijk, België, Zwitserland, Duitsland en Tsjechië. Een stop in Nederland stond niet eerder op de roadmap, geen betere plek om de New Valley String Band hier te introduceren dan het Rotterdam Bluegrass Festival. 

Verfijnde harmonieën creëren en opzwepende melodieën spelen die je meevoeren naar het rurale landschap van Noord-Amerika; dat doet de band A Murder In Mississippi. Maar dan wel vanuit Gent. Het is knap dat deze Belgische formatie zo’n authentieke Amerikaanse sound ten gehore weet te brengen. Het zeskoppige collectief met een evenredige man/vrouw-verdeling is een divers gezelschap met ieder hun eigen muzikale achtergrond. Hun gevarieerde sound is een blend van oorspronkelijke country, folk en blues, hedendaagse americana en Ierse traditionals. De bandleden zijn fantastisch op elkaar ingespeeld en zetten een heerlijke feelgood vibe neer. A Murder In Mississippi is het muzikale equivalent van de Belgische biercultuur: de allerbeste dubbel, tripel, blond én witbier van het vat op één tap. Laat het u smaken!

Van het gebruikelijke instrumentarium in country en bluegrass is de dobro waarschijnlijk het minst bekend, zeker in Nederland. Hoog tijd dat daar verandering in komt, iets wat Katja Kruit in rap tempo aan het bewerkstelligen is. Zichzelf begeleidend op de dobro, ook wel resonator of steelgitaar genoemd en vaak gebruikt om slide op te spelen in country- en bluegrassliedjes, zingt de Delftse op haar eind 2023 verschenen debuutalbum ‘Live A Little More’ over jezelf tegenkomen, verlies en het verlangen om voluit te leven, wat er ook gebeurt. Thematiek die niet zelden behandeld wordt in country en bluegrass, een muzikale taal die Katja Kruit uitstekend beheerst. Ze heeft jaren in de VS gewoond, dichtbij de bron heeft ze zich de opvatting van het genre en de finesses van het spel eigen gemaakt. Dat is ook de media opgevallen: “De muzikante uit Delft doet met haar debuutalbum niet onder voor de betere countryalbums die dit jaar in de Verenigde Staten werden gemaakt”, schreef muziekblog De Krenten Uit De Pop. Tijdens het Rotterdam Bluegrass Festival krijg je twee keer de kans om haar live aan het werk te zien. Op vrijdag speelt ze een set met haar eigen band op het podium en op zondag leidt ze in de Jam Area de Huszár Hayride, een jamsessie die ook regelmatig onder haar aanvoering plaats vindt in de gelijknamige Delftse brasserie. Energie, gezelligheid, lol, mooie liedjes en straf snarenspel staan onder andere op het menu, dus kom lekker à la carte meegenieten!

Them Peckin’ Boys komen uit de eigen Rotterdam Bluegrass kweekvijver.Vorig jaar wonnen ze de RBFalentenwedstrijd, nu zijn ze klaar voor een plek in de reguliere  programmering. Dit vierkoppige bluegrass-, folk- en countrygezelschap uit Haarlem begrijpt wat wij zoeken: uitstekende instrumentbeheersing, aanstekelijke liedjes, enthousiasmerende performance met een eigen smoel. In een bluegrassbezetting met bonusbanjo brengen ze een gevarieerde show. Met invloeden uit de garage en hardrock uit de jaren zestig en zeventig zijn ze behoorlijk onderscheidend. Ze brengen aan de lopende band nieuw werk uit, waarbij ze een geheel eigen logica aan de dag leggen: dit jaar verschijnt hun derde album getiteld ‘Lucky Number 5’ en is album nummer vier in de maak. Gelukkig hoeven wij de nog op te tuigen Wikipedia-pagina van de band niet te beheren en hoeven wij alleen maar te roeptoeteren: komt dat zien! 

Rotterdam Bluegrass Festival houdt ervan om grenzen te verleggen en artiesten te prikkelen dit ook te doen. Daar is Global Strings voor in het leven geroepen, een project waarbij twee artiesten met verschillende geografische en muzikale achtergronden een eenmalige samenwerking aangaan. De Algerijnse Kader Tarhanine en Henhouse Prowlers uit de VS gaan speciaal voor en op initiatief van Rotterdam Bluegrass Festival een eenmalige samenwerking aan. De acts zullen een exclusieve crossover creëren waarbij Afrikaanse woestijnblues en toearegrock zal versmelten met Amerikaanse bluegrass. 

Wanneer een Amerikaanse band een album getiteld ‘Live From Kyrgyzstan’ uitbrengt, weet je dat je te maken hebt met een grensverleggend gezelschap. Het viertal speelt zo’n 200 keer per jaar en heeft al meer dan 25 verschillende landen aangedaan, inclusief Kirgizië dus. Hun behoefte om van de gebaande paden af te wijken uit zich ook op muzikaal vlak. Het startpunt van Henhouse Prowlers is meesterlijk goede traditionele bluegrass, waarin ze muzikale invloeden uit Afrika, Azië en het Midden-Oosten integreren. De klasse, kwaliteit, vindingrijkheid en virtuositeit druipt ervan af. Het perfecte gezelschap dus om een crossover aan te gaan met Kader Tarhanine, een jonge Algerijnse muzikant die zorgt voor een nieuw geluid in de Sahara. Wie een beetje is ingevoerd in de woestijnblues en toeagregrock is al bekend met acts als Tinariwen, Bombino, Tamikrest en Mdou Moctar. Kader Tarhanine kan moeiteloos aan dit rijtje toegevoegd worden, en weet zich daarbinnen ook nog te onderscheiden. Geboren in Niger als kind van Malinese en Algerijnse ouders groeide hij op in Tamanrasset in Zuid-Algerije. Daar raakt hij geïnspireerd door de rijke muziekcultuur van de Sahel, het gebied ten zuiden van de Sahara. In zijn werk combineert hij de traditionele Noord-Afrikaanse ritmes met westerse rockmuziek. Zijn onderscheidend en verbijsterend virtuoze gitaarspel voorziet hij van emotierijke zanglijnen met poëtische Saheliaanse en Arabische teksten.

De leden van Henhouse Prowlers en Kader Tarhanine zullen elkaar pas in Rotterdam ontmoeten, dus het is nog spannend wat het resultaat wordt, maar dat het iets bijzonders wordt daarover bestaat geen twijfel.

Beide acts verzorgen ook een reguliere set, je leest er meer over op de afzonderlijke pagina's van Kader Tarhanine en Henhouse Prowlers 

De ongeëvenaarde, meest smaakvolle platendraaier van Nederland, met zijn wortels in Den Haag en zijtakken in Texas en de rest van de wereld. “He spins true country tracks with the grizzled expression of an experienced cowboy”, zo zei Kyle Patrick. Treffender kunnen we het niet vatten. Muziek waarbij je je in een Amerikaanse pick-uptruck op de eindeloze Interstate waant. Wim Behre is niet verantwoordelijk voor tranen op de jukebox, blessures of een kater, dus wees gewaarschuwd!