In de hemel zitten ze doorgaans niet zo te wachten op de duivel, maar The Devil Makes Three en Rotterdam Bluegrass Festival vormen desondanks een match made in heaven. De early adopters zagen de band al op het Pijnackerplein in 2016. Ondertussen is de schare fans van zowel band als festival stevig doorgegroeid en met een nieuw album in het arsenaal is het hoog tijd voor een reünie.

The Devil Makes Three is ontstaan in Santa Cruz, met één been in de lokale folkscene en het ander in een meer progressieve jambeweging aldaar. Twee muzikale werelden die de band heeft weten te integreren: traditionele folk gespeeld met een punk-attitude. Laat dat nou nét een combinatie zijn die het geweldig doet in Rotterdam Noord.

Op ‘Spirits’, zoals het nieuwe album heet, deelt de band gevoelens over verlies in de persoonlijke sfeer, maar ze schuwen meer politieke thematiek allerminst. Want dat is volgens de band de rol van folkmuziek, indachtig iconen als Woody Guthrie en Bob Dylan: het bezingen van zowel particuliere besognes als maatschappelijke misstanden.

Ook muzikaal heeft de band duidelijk een oorsprong in traditionele Amerikaanse rootsstijlen als country, blues, folk en gospel. Maar dankzij een al even vurige als frisse benadering creëren ze een compleet origineel nieuw geluid. Een geluid waarin het verhalende van folk, de bezieling van blues en de rebellie van punk in perfecte verhoudingen prachtig samenkomen.

Een prachtig samenkomen zal het tijdens hun show op het Noordplein ook zijn: hartverwarmend en verbindend, maar ook rauw, energiek en met een niet aflatende drive die je zal doen dansen tot de vonken ervan afvliegen.

The Brothers Comatose brengen hun feelgood vibes uit het zonnige Californië naar het Noordplein! Eindelijk, mag gerust gezegd worden, want de band behoort tot de top van de huidige generatie bluegrassbands en kent een grote internationale following, maar niet eerder waren The Brothers Comatose in Nederland te zien.

Al sinds 2008 baant het vijftal met de broers en oprichters Ben en Alex Morrison als middelpunt van de band zich met veel energie en plezier een eigen weg door het veelkleurige woud van Amerikaanse rootsmuziek. Vanuit het bluegrass-pad pakken ze regelmatig afslagen richting folk, country en americana, leidend tot een multidimensionaal geluid met meeslepend mooie harmonieën, virtuoos snarenwerk en superdansbare ritmiek. En met San Francisco als thuisbasis zit die typische, heerlijke West Coast sfeer er natuurlijk op geografische gronden al ingebakken. Sinds 2024 maakt multi-instrumentalist Addie Levy deel uit van de line up, met haar fantastische mandolinespel en dito stemgeluid heeft de toch al brede sound van de band nog meer diepte en dynamiek gekregen. Haar vocalen versmelten naadloos met die van de gebroeders Morrison en haar instrumentale skills zorgen voor een frisse energie die de onderscheidende stijl van de band nog maar eens versterkt.

De band wordt geprezen om hun energieke live shows, waarbij waanzinnig muzikaal vakmanschap hand in hand gaat met maximaal entertainment. Niet voor niets toert het gezelschap bijna non-stop de wereld rond, met een onderbreking af en toe om een album op te nemen. Dat ze nu voor het eerst ons land bezoeken is een prachtige primeur voor het Rotterdam Bluegrass Festival. Wat voor weer het ook wordt het eerste weekend van juli, met The Brothers Comatose gaat de zon sowieso schijnen!

Ze komen terug, the greatest front porch blues band in the world! Het heerlijk energieke countrybluestrio uit de Amerikaanse staat Indiana is al vaker een absolute publieksfavoriet gebleken in Rotterdam. Laat het dan ook maar aan Reverend Peyton’s Big Damn Band over om een menigte collectief de heupen los te laten gooien. Niet voor niets heet hun laatste album ‘Dance Songs for Hard Times’. Ook toepasbaar op betere tijden natuurlijk, daarvoor kom je immers naar het Rotterdam Bluegrass Festival.

Frontman en gitarist Peyton geniet een grootse reputatie onder snaar-adepten vanwege zijn bijzondere fingerpickingtechniek. Hij speelt catchy, Chuck Berry-achtige licks met zijn wijs-, ring- en middelvinger, terwijl hij zijn duim gebruikt om een steady baslijn te produceren. Zijn spel vormt de basis voor de superswingende swampy blend van deltablues en country die de Reverend Peyton’s Big Damn Band typeert. En hoewel numeriek gezien niet bepaald een Big Damn Band, zet Peyton geruggensteund door zijn vrouw Breezy op wasbord en Max Senteney op drums inderdaad een verdomd grote sound en groove neer, die met gemak het hele Noordplein in beweging brengt. 

Eens in de zoveel tijd staat er één op, een artiest die in alle opzichten eruit springt en door de liefhebbers direct omarmd wordt. Nick Shoulders uit Arkansas ging viraal tijdens de pandemie met een via Western AF verschenen video van zijn nummer ‘Rather Low’. En hoe eenvoudig de opname ook is, of misschien wel juist daarom – je ziet de besnorde, met mat in de nek getooide en getatoeëerde Shoulders spelen op zijn akoestische gitaar, zingen, jodelen en fluiten in de hal van een oud houten pand ergens in New Orleans -, het maakte een grote groep nieuwe fans meteen duidelijk dat deze muzikant meer in zijn mars heeft dan de gemiddelde genregenoot.

Opgegroeid in de Ozark Mountains omringd door fluitende vogels en geconfronteerd met een overdosis gospelmuziek uit het zuiden van de VS, ging de adolescent Shoulders drummen in punk- en metalbands en posters ontwerpen voor concerten in de heavy muziekscene van Arkansas. Na de nodige persoonlijke malaise en een groeiende obsessie met de muzikale tradities van zijn thuis, toog hij met zijn camper richting New Orleans om te busken. Op de straten van The Big Easy vormde zich de basis voor de non-conformistische, veelzijdige en one of a kind singer-songwriter en muzikant die hij nu, neergestreken in Fayetteville terug in zijn geboortestaat Arkansas, is.

Op zijn albums, die hij op zijn eigen label Gar Hole Records uitbrengt en van zelf getekend artwork voorziet, presenteert Shoulders een uitgebreide variatie aan vroege countrystijlen. Hij gebruikt zijn stem daarbij op een manier zoals generaties familie voor hem dat deden in de Ozarks. En ook al zijn zijn songs gestoeld op genres die hun oorsprong hebben aan het begin van de vorige eeuw, Shoulders is wel degelijk een man van de twenties van de huidige eeuw. In zijn intelligente teksten is hij niet bang politieke, sociaal-maatschappelijke en klimatologische pijnpunten uit het huidig tijdsgewricht expliciet te benoemen. Tegelijkertijd bevatten zijn songs ook veel spitsvondige humor en nodigen ze uit tot dansen. Het is muzikaal vakwerk gespeeld met een punk houding en totale overgave. Deze man staat in de frontlinie van de huidige outlaw countrybeweging. In Rotterdam betreedt hij solo het strijdtoneel en het kan niet anders of dat wordt een grote hit.

Het is moeilijk te geloven als je hem ziet en hoort spelen, maar Jake Vaadeland is in de huidige eeuw geboren. De Canadees is krap twintig jaar oud en klinkt en oogt als artiesten die zijn overgrootouders hadden kunnen zijn. Johnny Cash, Carl Perkins, Lester Flatt, Earl Scruggs; de groten der aarde die al lange tijd terug zijn gaan hemelen, maar halverwege vorige eeuw de toon zetten voor de rockabilly en bluegrass waar Vaadeland anno 2025 zijn inspiratie haalt en iets fantastisch mee doet.

Jake Vaadeland groeide op in het Canadese plaatsje Big River in de provincie Saskatchewan. Daar moet iets in het water gezeten hebben, of misschien heeft Johnny Cash hier de naam van één van zijn grootste rockabillyhits aan ontleend, want Vaadeland leerde er zichzelf gitaar en banjo spelen en zijn eerste liedjes schrijven. Als tiener debuteerde hij met het album ‘Retro Man’ uit 2021 en daarop zijn voor het eerst zijn uitzonderlijke kwaliteiten te horen. 100% retro, absoluut, maar zó ongelooflijk goed gedaan; de songwriting, de instrumentale uitvoering en dan die stém!

Tel daarbij op het tot in de puntjes gesoigneerde voorkomen – geheel in stijl van zijn inspiratiebronnen – en de al net zo authentieke als energieke podiumpresentatie van Vaadeland en zijn vaste bandmakkers, en je hebt een garantie voor een geweldige show waar het spektakel vanaf spat. Het verleden, maar vooral de toekomst zijn in goede, gouden handen met Jake Vaadeland & The Sturgeon River Boys. Daar wil je getuige van zijn.

Op de festivalzondag brengen Brennen Leigh & Joshua Hedley de sfeer en sound van de échte honky tonk bars van Broadway, in downtown Nashville, naar het Noordplein. Een iconisch duo en the real deal als het gaat om vintage country. Deze show mag je niet laten schieten.

“Brennen Leigh plays guitar like a motherfucker.” Tikkeltje ongenuanceerd gebracht, maar natuurlijk een geweldig groot compliment, zeker als je je bedenkt dat het uit de mond komt van wijlen Guy Clark. Brennen Leigh, geboren in North Dakota, opgegroeid in Minnesota en inmiddels gesetteld in Nashville, mocht de legendarische singer-songwriter tot haar vrienden rekenen. En inderdaad, haar flatpicking op de akoestische gitaar is onovertroffen, net als haar mandolinespel, maar ze heeft ook een fantastische stem en beheerst de kunst om prachtige liedjes te schrijven. Rodney Crowell, Charley Crockett, Lee Ann Womack en vele anderen hebben door Leigh geschreven songs opgenomen. De beste liedjes bewaart ze natuurlijk voor zichzelf, luister bijvoorbeeld maar eens naar haar album ‘Ain’t Through Honky Tonkin’ Yet’, een in bier en tranen gedrenkte ode aan vintage hard country, met liedjes die in het gouden tijdperk vijftig jaar terug stuk voor stuk nummer één hits geweest zouden zijn. Honky tonk, classic country, bluegrass, western swing; Leigh geeft hernieuwde glans aan de klassieke rootsmuziekgenres met haar superieure snarenspel, monumentale melodieën, expressieve vocalen en scherpzinnige teksten.

Is een solo-optreden van Leigh al helemaal geweldig, to double the fun brengt ze voor haar optreden in Rotterdam haar stadgenoot Joshua Hedley mee. Het is niet overdreven te stellen dat de in Florida geboren Hedley het mannelijke equivalent van Leigh is. Een begenadigde gitarist en fiddle-speler, zanger met een fantastische twang in z’n stem en een encyclopedische kennis van de classic country en honky tonk uit de jaren vijftig en zestig. In de context daarmee is de albumtitel van zijn debuut -  ‘Mr. Jukebox’ - veelzeggend; het werk van zijn helden George Jones, Ray Price en Glen Campbell kent voor hem geen geheimen, maar zelf levert hij ook nieuwe classics voor in de jukebox.

Gezamenlijk brengen Brennen Leigh & Joshua Hedley de sfeer en sound van de échte honky tonk bars van Broadway in downtown Nashville naar het Noordplein. Een iconisch duo en the real deal als het gaat om vintage country, deze show mag je niet laten schieten.

Dat Tim Knol een grote liefde voor bluegrass- en countrymuziek koestert, daar hebben we in Rotterdam zeer aangenaam kennis van genomen door middel van zijn geweldige show met Blue Grass Boogiemen op de editie in 2019. Dat was naar aanleiding van ‘Happy Hour’, zijn eerste gezamenlijke album met ’s lands beste bluegrassband uit datzelfde jaar. Ze sleepten de ene na de andere jubelrecensie binnen, waren niet van de nationale radio en tv te slaan en toerden uitgebreid langs het circuit van clubs, theaters en festivals. Het was één fantastische trip en die krijgt nu een vervolg met de eerder dit jaar verschenen toepasselijk getitelde tweede plaat ‘Ride Again’.

‘Ride Again’ bestaat uit door gitarist/zanger Tim Knol en mandoline- en fiddlespeler Arnold Lasseur geschreven nummers, variërend van uptempo bluegrass tot intieme ballads, met uitstapjes naar cajun en rockabilly. Naast eigen werk heeft het gezelschap ook de nodige bluegrass-en countryklassiekers in hun repertoire opgenomen. Het parcours wat ze in 2019 met ‘Happy Hour’ aflegden, doen ze dit jaar met ‘Ride Again’ nog eens stevig over. Haak aan bij halte Noordplein voor deze heerlijke rit door het muzikale landschap van bluegrass, country en omstreken met Tim Knol & Blue Grass Boogiemen!

Jake Blount is het heden, verleden én de toekomst van folkmuziek. Een virtuoze multi-instrumentalist met een prachtig stemgeluid, die een volstrekt uniek pad binnen de folk volgt. Blount herschrijft de geschiedenis van het genre en voegt er zijn eigen hoofdstuk aan toe.

Jake Blount is een banjo- en fiddlespeler uit Providence, Rhode Island en met onderscheidingen overladen vanwege zijn magistrale spel op beide akoestische instrumenten. Naast exceptionele instrumentale vaardigheden, beschikt Blount over een oneindig grote wetenschappelijke kennis van de Amerikaanse muziekgeschiedenis, in het bijzonder de historie van de folkmuziek van Amerikanen. Hij is een groot pleitbezorger voor erkenning van de rol van de afro-Amerikaanse gemeenschap in de muziekgeschiedenis van zijn land. In zijn werk laat hij traditionals en fragmenten, uitgediept uit eeuwenoude en vergeten liedcollecties en geluidsarchieven van zijn voorouders, versmelten in zijn eigen composities - met de stijlen en technieken van moderne muziek. Zijn geliefde banjo en fiddle spelen hierin een belangrijke rol, maar ook elektrische gitaar, synthesizer, looping station en andere digitale hulpmiddelen maken onderdeel uit van zijn arsenaal.

Blounts debuutalbum 'Spider Tales' uit 2020 werd door The Guardian prompt beloond met vijf sterren en bestempeld als instant classic. Ook voor de later verschenen albums ‘The New Faith’ (2022) en ‘Symbiont’ (2024) – beide op het befaamde label Smithsonian Folkways – waren de superlatieven niet aan te slepen. Zijn afrofuturistische folklore kent geen gelijke en is ronduit revolutionair, maar klinkt tegelijkertijd vertrouwd vanwege de oorspronkelijke elementen die Blount erin verwerkt. Het zorgt bij de toehoorder voor verwondering en vervoering en verwordt live uitgevoerd tot iets magisch en extatisch. De show van deze charismatische performer met zijn spectaculair goede medemuzikanten, de allereerste in Nederland, belooft iets heel speciaals te worden

Pert Near Sandstone is al meer dan twintig jaar een vaste waarde in de hedendaagse bluegrass, maar van een status quo is allesbehalve sprake. Iedere tour en ieder album; de band blijft zich ontwikkelen. Hoog tijd dus om het Amerikaanse viertal na hun wervelende show in 2018 opnieuw uit te nodigen.

De bandleden van Pert Near Sandstone kennen elkaar al vanaf hun kindertijd in Minneapolis en St. Paul in de staat Minnesota. Een letterlijk levenslange gezamenlijke geschiedenis - geen wonder dat de mannen zo geweldig goed op elkaar zijn ingespeeld. Met hun afkomst drukken ze een stevig Midwest-stempel op de muziek uit de Appalachen, het zuidoostelijker gelegen gebergte waar de bakermat van de bluegrass ligt. Swingende oldtime met een eigentijdse twist, gebracht met een aanstekelijk enthousiasme waarmee ze ieder publiek in vuur en vlam zetten. Verwacht echter niet dat ze maar één versnelling kennen, want met vier songwriters aan boord is variatie gegarandeerd. Vocaal en instrumentaal beschikken ze individueel over alle capaciteiten om hun zelf gepende songs tot leven te brengen.

Op hun achtste album ‘Waiting Days’ (2023) gaan ze onverdroten voort met het verbreden en verfijnen van hun moderne stringbandsound. Tekstueel agenderen ze hiermee de zorgen en spanningen die de huidige maatschappij met zich meebrengen, maar ze zingen net zo goed over vintage bluegrass-thema’s als treinen en het leven on the road. Een uitgebalanceerde plaat met ruimte voor alle emoties, machtig mooie melodieën, heerlijk muzikaal samenspel en tomeloze energie. Kortom, alles wat je nodig hebt voor een onvergetelijke show.

Ze worden gezien als de absolute top van de jonge rootsmuzikanten: de Canadese Allison de Groot met haar ingenieuze, verfijnde clawhammer-banjospel en fiddle-powerhouse Tatiana Hargreaves uit Amerika. Zodra ze hun krachten bundelen creëren ze iets wat het aardse ontstijgt.

De Groot en Hargreaves kennen elkaar sinds ze als vroege tieners deelnamen aan folk- en bluegrasscamps, waar ze zich in hun eigen discipline ontwikkelden, maar ook de basis legden voor hun magistrale samenspel. Tien jaar intensieve studie en verfijning van hun muzikale dynamiek, leverde in 2022 de release van het avontuurlijke, originele album ‘Hurricane Clarice’ op. Op deze plaat worden thema’s als geschiedenis, actualiteit, familie en literatuur weerspiegeld in het geluid en gevoel van de muziek, die zowel traditioneel als vooruitstrevend is. ‘Hurricane Clarice’ is een magnum opus van een ontroerende schoonheid en met een bijna meditatieve uitwerking, wat maakt dat je niet kunt stoppen met luisteren.

Een journalist omschreef het duo treffend als ‘one living, breathing organism’. Het is een doorlopende, meeslepende interactie tussen banjo en fiddle die je als toehoorder volledig in vervoering brengt. Inmiddels is de lijst van onderscheidingen te lang om op te noemen. Veelzeggend, maar bij deze bijzondere twee-eenheid gaat het niet om het winnen van prijzen, maar om het veroveren van jouw hart. Dit optreden van Allison de Groot & Tatiana Hargreaves zal je de mond doen openvallen en de adem ontnemen. Je kunt je er het beste maar gewoon aan overgeven.

Wegens groot succes en op veler verzoek keert het Argentijnse Angry Zeta in 2025 terug naar het festivalterrein. Ondanks dat - of eigenlijk: omdat - dit feestelijke folkpuntgezelschap met z’n vurige temperament vorig jaar de spreekwoordelijke tent afbrak.

Met de instrumenten van een bluegrassband en de attitude van een punkband toert het Argentijnse gezelschap al bijna tien jaar langs podia en festivals over de hele wereld. Als een tornado die - begonnen in de straten van Buenos Aires - alleen maar in kracht toeneemt. De setlist kent zowel eigen werk als traditionele folkliedjes die ze met veel dynamiek en emotie brengen.

Angry Zeta is een bende kleurrijke karakters met onnoemelijk veel muzikaliteit en gevoel voor show in hun donder. Ze kunnen je duimendik kippenvel bezorgen, maar ook een enorme lach op je gezicht. Een hoogst energiek akoestisch sextet dat wederom als een wervelwind het vuur zal aanwakkeren en de boel geheid weer omver blaast. Het enige weeralarm waar we wél op zitten te wachten: zet je schrap voor Angry Zeta!

Chicken Wire Empire behoort tot de lichting nieuwe bluegrassbands die je gezien en gehoord móet hebben. Luister naar hun albums en je schuift richting het puntje van je stoel; zie ze live aan het werk en je two stept in no-time richting de beste spot voor het podium.

De grappige bandnaam is een verwijzing naar een scene uit de film The Blues Brothers, maar dat deze vijf uit Wisconsin humor hebben én hun klassiekers kennen bleek ook al uit hun EP getiteld ‘Verry Garcia’ - een eerbetoon aan de bijna gelijknamige folk- en bluegrasslegende.

Over klassiekers gesproken, een nineties anthem als ‘Disarm’ van gitaarrockband The Smashing Pumpkins blijkt na bewerking door Chicken Wire Empire ook in bluegrass-uitvoering een waanzinnige crowdpleaser.

Kortom, ondanks hun bandnaam kijk dit gezelschap nadrukkelijk voorbij de afrastering. De bandleden beheersen hun instrumenten tot in finesse en fabriceren met zowel traditionals als hun eigen originals een opwindende fusion van traditionele rootsstijlen en vernieuwende genre-overschrijdende elementen. Een mix die live uitgevoerd al helemáál opwindend en onweerstaanbaar is. Niet te missen!

Zeker, onze naar het ADE-festival knipogende tagline Acoustic Dance Event dragen we met trots en enthousiasme uit, in woord en daad, maar af en toe is het ook heerlijk om jezelf helemáál te laten gaan en een EMO te zijn: een Electric Mosh Event. Dus, Daddy Long Legs, kom er maar in!

De mannen van Daddy Long Legs zijn zeer bedreven in het bouwen én het afbreken, respectievelijk van feestjes en tenten. Dat bewees de New Yorkse band al eerder in Rotterdam, op het Scumbash festival, waar het er wild en explosief aan toegang, met de maniakale frontman en mondharmonicaspeler Brian Hurd voorop. Maar vergis je niet, Hurd en zijn al even bezeten blues-vazallen Murat Aktürk op elektrische gitaar, drummer Josh Styles en sinds kort ook David Klein op piano, zijn ondertussen ook ontzettend muzikaal. Hun vintage countryblues spelen ze in opgevoerde en versterkte vorm, daarmee tot een nietsontziende punkrocknrollrhythm&blues-machine verwordend, maar de liedjes zijn ook nog eens supersterk en mega-aanstekelijk.

Daddy Long Legs heeft met ‘Evil Eye On You’ en ‘Blood From A Stone’ twee albums uitgebracht op Norton Records, het label van Billy Miller en diens vrouw Miriam Linna, oprichtster en drumster van de legendarische garagepunkrockband The Cramps. Nog meer aanbevelingen nodig? Check hun vorig jaar verschenen 7” met ‘End Times Boogie’ op kant A en ‘Harmonica Razor’ op kant B en je weet dat je je enkels en kniebanden alvast kunt gaan intapen, want met hun volgende Rotterdamse bezoek gaat het er weer ongenadig hard op!

Flatt & Scruggs, The Monroe Brothers, Skaggs & Rice, The Stanley Brothers, Bill Monroe & Doc Watson, Norman Blake & Tony Rice; zomaar een aantal iconische duo’s die als een rode draad door de geschiedenis van de bluegrass lopen. Maurice van Hoek & Bertolf, vaderlandse singer-songwriters en virtuozen op de akoestische gitaar in bluegrassstijl, brengen met een speciale show een ode aan deze legendarische duo’s.

In de begindagen van de bluegrass, nog voordat de term überhaupt gemunt was, had je voor een ‘band’ aan twee muzikanten en hun instrumenten genoeg. En ook later, toen het genre inmiddels een vlucht had genomen en er meer bluegrassbands ontstonden, was de tweemansformatie nog steeds populair. Broer/zus-combi’s, echtgenoten of andere samenstellingen; de lijst, waarvan hierboven al een aantal voorbeelden zijn genoemd, is schier oneindig. Maurice van Hoek & Bertolf eren een aantal van hun favorieten met hun interpretaties van het muzikale erfgoed van deze gedenkwaardige tandems.

Gecombineerd met hun eigen werk – beiden hebben immers ruimschoots bewezen zelf ook begenadigde liedjesschrijvers te zijn – beloven Maurice van Hoek & Bertolf een gevarieerde en boeiende set neer te zetten. Vlammende gitaarlijnen, loepzuivere harmonieën en veel energie, in een spectaculaire show met louter topsongs waarin twee gedreven muzikanten elkaar durven uitdagen en versterken.

Een waar natuur- én multitalent, deze Addie Levy. Niet voor niets werd ze in 2023 ingelijfd door The Brothers Comatose, met wie ze dit weekend óók op het festival speelt en waar de vocale en mandolinepartijen voor haar rekening neemt. Haar vorig jaar verschenen, titelloze debuutalbum is echter zó goed dat het een gemiste kans zou zijn om Addie Levy niet ook een eigen plek in de line-up te geven.

Geboren en opgegroeid in de Blue Ridge Mountains van Virginia, maakte ze al vroeg kennis met de muziek die in de achtertuin van haar jeugd is ontstaan. Op tienjarige leeftijd pikte ze aan bij de Appalachische muziekscene. Daar leerde ze het traditionele spel van oude bluegrass en old-time-meesters. Ze werd verliefd op de muziek en de rijke geschiedenis van de bluegrass en het sterke, warme communitygevoel wat ze er vond. Inmiddels heeft de nog steeds jonge Addie Levy zich ontwikkeld als een supervaardige multi-instrumentalist en energieke rasentertainer. Met respect voor traditie, maar ook met een verfrissende visie heeft ze een eigen sound gecreëerd waarin oorspronkelijke en progressieve elementen samenkomen.

In haar thuisland raast dit aanstormende talent uit de bluegrassbergen in hoog tempo richting de top. Ze is doorlopend onderweg om liedjes te schrijven, op te nemen en live te spelen, waar de muziek haar en haar mandoline ook maar mogen brengen. En nu komt - gelukkig voor ons - Rotterdam op haar pad, waarmee ze ook nog haar Europese debuut maakt! Twee kansen om haar opzwepende spel, krachtige zang en enthousiaste performance hier live te ervaren, als Sister Comatose en solo als Addie Levy. Beiden niet te missen!

Meer dan welk genre ook, blijven folk en country altijd in ontwikkeling. De Texaanse transgender Creekbed Carter Hogan is een prachtig voorbeeld van hoe vooruitstrevend en vernieuwend deze muziek kan zijn, zonder helemaal los te komen van de oorsprong.

Creekbed Carter Hogan is een queer folk- en country-artiest uit Minneapolis, met bloedmooie liedjes over het opgroeien als transpersoon in een omgeving waar religie een grote rol speelt. Daarmee treft Hogan regelmatig het hart, maar prikkelt die net zo goed de lachspieren. Invloeden van legendarische folk- en country-artiesten als Nick Drake, John Prine en Karen Dalton zijn evident, maar conform diens non-binaire status is Hogan niet eenduidig te categoriseren. Hogan heeft een eigen geluid én een eigen verhaal dat alle kaders overstijgt.

Met het album ‘Creekbed Carter’, dat in 2024 verscheen op alt.country-held Nick Shoulders’ label Gar Hole Records, heeft Hogan het queer folk- en countrylandschap nadrukkelijk vorm gegeven. Krachtig en zelfverzekerd, met teksten over het overwinnen van persoonlijke worstelingen, maar ook ruimte geven aan tederheid, verdriet, hoop en humor.  Hogan is bovendien een fantastische fingerpicker en verschijnt consequent in classy kleding ten tonele. Niet eerder was Creekbed Carter Hogan in Nederland te zien, dus meer dan genoeg redenen om naar dit optreden uit te kijken!

‘The future of cajun music’ - Acadiana Profile Magazine

Jourdan Thibodeaux et les Rôdailleurs komt voor het eerst naar Nederland, exclusief voor Rotterdam Bluegrass Festival. Jawel: de enige show van dit Amerikaanse vijftal vindt plaats op het Noordplein. Bereid je voor op het smaakvolste dat je ooit uit de cajunkeuken heb geproefd!

Thibodeaux komt uit de swamps van Cypress Island in Louisiana en is één van de weinige jongere mensen die nog Cajun-Frans spreekt; een herinnering aan de Franse koloniale tijd in die regio.

Naast de taal houdt hij ook de muzikale variant van cajun levend: een mix van Franse volksmuziek en andere stijlen die Europese en Afrikaanse immigranten naar de VS brachten.

Thibodeaux speelt fantastisch fiddle, heeft een supersoulvolle stem en kan geweldig liedjes schrijven; van ultiem swingende two-steps tot hartverscheurende ballads. Altijd in de authentieke cajunstijl, maar met zijn eigen, herkenbare en onderscheidende signatuur. Dat werd ook opgemerkt door vier van de beste muzikanten uit Acadania, zoals de Franse regio in Louisiana genoemd wordt.

Cedric Watson (accordeon, fiddle), Alan Lafleur (bas), Joel Savoy (gitaar) en Adam Cormier (drums), omgedoopt tot Les Rôdailleurs, sloten zich aan bij Thibodeaux. Zij voegen nog wat extra pit toe en brengen het geheel perfect op smaak.

Ondertussen hebben ze gezamenlijk twee heel toffe albums op hun naam en speelden ze al op vele gerenommeerde podia en festivals in de VS en Canada. Speciaal voor het Rotterdam Bluegrass Festival steken Jourdan Thibodeaux et les Rôdailleurs de grote plas over en brengen ze hun swingende swampy sound van de Mississippi in Louisiana naar de Rotte aan het Noordplein. Laissez les bon temps rouler!

Gooi Yes Ma’am als zoekterm in YouTube en je krijgt een hele lijst geweldige en veel bekeken filmpjes, opgenomen in de openbare ruimte van het historische centrum van New Orleans. Al jaren staat Matthew Bracken onder zijn alter ego – solo of met anderen – op de straten van zijn woonplaats te musiceren. Hij heeft een legendarische status als street-corner royalty en zijn waarde voor de folkpunkscene – lokaal, regionaal en wereldwijd – is niet te onderschatten.

Yes Ma’am verenigt bijna een eeuw aan oude blues, jazz en bluegrass uit de tijd van The Great Depression met het rauwe en vuige van vroege punkrock. Met Matthew Bracken als enige constante factor, is Yes Ma’am een roulerend collectief waar de beste muzikanten uit de folkpunkscene onderdeel van uitmaken. Veelzeggend in deze context is dat het in 2024 verschenen album ‘How Many People How Many Dogs’ bijdragen kent van leden van genre-gereputeerde acts als Bridge City Sinners, Black Death All Stars en Holy Locust.

Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, maar zet die geweldige plaat vooral ook zelf op, ter voorbereiding op de show op ons eigen Jackson Square: het Noordplein. In welke line up Yes Ma’am daar aantreedt is nog een verrassing, maar sowieso wordt het een sterrenensemble. Vergeet in de voorbereiding je choreografische skills niet, want ze maken het knap lastig om statisch toe te kijken. Dit wordt aansluiten in de rij voor een plek op de dansvloer!

Het Frans-Marokkaanse Bab L’ Bluz vormt een muzikale revolutie in de Noord-Afrikaanse blues. In een genre dat ooit uitsluitend door mannen werd gedomineerd, zet de Afrikaans-Marokkaanse frontvrouw van de band - zangeres, muzikant en bezield performer Yousra Mansour - hierin overtuigend de toon. Bab L’ Bluz is een drijvende kracht achter de bruisende Marokkaanse jongerenbeweging nayda, waarin een nieuwe golf artiesten en muzikanten zich laten inspireren door het lokale erfgoed. In het ritmische, poëtische Marokkaans-Arabische dialect darija zingen ze over vrijheid, identiteit en verandering.

Hun debuutplaat uit 2020, toepasselijk getiteld Nayda!, liet direct horen waar Bab L’ Bluz voor staat: een betoverende smeltkroes van oud en nieuw. Traditionele Noord-Afrikaanse instrumenten worden door de band bespeeld op een totaal vernieuwende manier. De awicha en guembri, beide een soort luit, worden in een andere stemming gebruikt als respectievelijk gitaar en bas, om daarmee waanzinnig vette hypnotiserende riffs neer te zetten. De qraqeb is een castagnet-achtig percussie-instrument, en speelt een belangrijke rol in de onweerstaanbare grooves die de band neerzet. Samen vormen ze een psychedelisch en soulvol fundament, en de perfecte basis voor Mansours krachtige en bezwerende stemgeluid waarmee ze haar maatschappelijk geëngageerde teksten declameert.

Hun nieuwe album Swaken (2024) is een ode aan de Maghreb en bruist van de energie. Elf tracks lang word je meegezogen in een ritmische roes, waarin psychedelische blues, funk en rock samensmelten met de bezwerende klanken die hun oorsprong kennen in de Noord-Afrikaanse stammen Gnawa, Amazigh, Hassani en Houara. Een muzikale reis door tijd en cultuur, van de roots tot de toekomst. Ben erbij als Bab L’ Bluz naar Rotterdam afreist en wees onderdeel van de revolutie!

Zei er iemand party? Het is slechts een deel van de bandnaam en waar de band voor staat, maar dat een feestje bouwen aan Pixie and The Partygrass Boys besteed is mag duidelijk zijn. Met de uitbundige energie die ze iedere show neerzetten toeren ze volop door de VS, en nu zijn ze voor het eerst in Europa te zien.

Als medewerkers van ski-resorts, die tegen kost en inwoning hun werk deden in de besneeuwde bergen, begonnen ze hun muzikale carrière met het spelen op huisfeestjes in de Cottonwood Canyons van Salt Lake City. ‘Ski and Party’, is de titel van één van hun liedjes. Lol trappen en maffe outfits dragen doet het vijftal uit Utah nog steeds graag, maar met hun in tien jaar opgebouwde vaardigheid en expertise in de vingers schrijven ze ook geweldig catchy songs en is hun instrumentbeheersing fenomenaal.

In 2023 brachten ze het coveralbum 'The Chicken Coop' uit, als eerbetoon aan de artiesten die hen hebben beïnvloed. Met nummers van onder andere Talking Heads, Rolling Stones, A-ha en George Michael mag het duidelijk zijn dat Pixie & The Partygrass Boys de grenzen van het bluegrass-genre flink oprekt. Op hun nieuwste, titelloze album uit 2024 met eigen werk knallen het traditionele geluid van de Appalachen en het onstuimige van de Mountain West als twee aardplaten in een aardbeving op elkaar, waaruit een prachtig nieuw bluegrass-berglandschap is ontstaan. Live nemen ze hun publiek muzikaal mee naar die plek, om een stukje van de magie te delen die ze hebben gevonden en ontgonnen op de bergtoppen en in de canyons van hun thuis.

De afgelopen drie jaar hebben Radim Zenkl & Ondra Kozák meerdere tours door Europa en de VS volbracht, nu zijn deze twee exceptioneel goede muzikanten met tonnen ervaring op alle fronten eindelijk in Nederland te zien, natuurlijk in Rotterdam.

Als dertienjarige jongen uit toenmalig Tsjechoslowakije leerde Radim Zenkl mandoline spelen, met hulp van illegaal het communistische land in gesmokkelde albums. Vier jaar later besloot hij vastberaden om er als geoefend muzikant een carrière van te maken. In 1989 ontvluchtte hij als zeventienjarige het land, drie maanden voor de val van het communisme, om zich in San Francisco te vestigen en vanuit daar zijn droom waar te maken. Indrukwekkend en inspirerend, net als het track record van de Tsjechische/Amerikaanse multi-instrumentalist, componist en docent. Dat behelst een tig pagina’s tellende lijst optredens over de hele wereld, shows en opnames met genre-grootheden als Tony Rice, Jerry Douglas en Bela Fleck, en het doceren van honderden, zo niet duizenden aspirant-muzikanten via camps en workshops. In 1992 won hij het Amerikaanse kampioenschap mandolinespelen en er bestaat met de Zenkl style zelfs een door hem uitgevonden techniek, waarbij één mandoline klinkt als twee. Hadden we al gezegd dat hij naast mandoline ook fluit en didgeridoo speelt en een voortreffelijk zanger is? Deze meester wil je aan het werk zien, en hij brengt met landgenoot Ondra Kozák nog zo’n gigantisch multi-instrumenteel bluegrasskanon mee.

Kozák staat te boek als een van de beste flatpickers van Europa en sleepte als gitarist al meerdere awards in de wacht, maar zijn fiddle-, dobro-, bas- en zangkwaliteiten zijn ook niet te onderschatten. Net als Zenkl heeft Kozák vele samenwerkingen op zijn naam staan – live en in de studio – en is hij actief als muziekleraar. Daarnaast geeft de Tsjech zijn eigen lesmateriaal uit, geeft hij online workshops en maakt hij podcasts voor muzikanten.

In Rotterdam presenteren Radim Zenkl & Ondra Kozák een hoogstaande show waarin ze hun eigen bluegrasswerk brengen (wat onder de toepasselijke albumtitel ‘Eastern Grass’ is verschenen via het Acoustic Disc label van mandolinelegende David Grisman) en traditionals gebracht in speciale arrangementen.

Eindeloos meters maken is de code van de grote meesters kraken. Het is een beproefde methode, maar daarvoor is maximale toewijding en een flinke dosis talent vereist. Dom Glynn beschikt over beide. Als vroege twintiger leefde de zingende, gitaar spelende Brit al van en voor de muziek, door non-stop liedjes van zijn Amerikaanse helden te spelen in muziekcafés in en rondom Londen. De countrymuziek van de founding fathers kent voor hem geen geheimen meer en inspireerde hem tot het schrijven van zijn eigen toekomstige evergreens. Met die liedjes en met zijn eigen band His Sunday Best steekt hij nu de Noordzee over voor een show op het Noordplein.

De inmiddels 27-jarige Glynn heeft al meerdere releases op zijn naam en voordat hij naar Rotterdam afreist verschijnt er een nieuw album. In zijn songwriting hoor je invloeden van grootheden als Bob Dylan en Hank Williams Sr., zijn gitaarspel doet denken aan legendarische fingerpickers als Mississippi John Hurt en Doc Watson. De ontelbare optredens van de afgelopen jaren hebben van hem een gereputeerde en indrukwekkende liveperformer gemaakt. Sinds 2023 heeft hij daarnaast ook nog de back-up van een waanzinnige band, met virtuoos fiddle-spel van Dr. Duncan Menzies (Copper Viper), aanstekelijk drumwerk van Carmen Ruiz Vicente en superstrak basspel en heerlijke harmonieën van Jack Trouble.

Dom Glynn & His Sunday Best zetten een sound en sfeer neer die mensen laat drinken en dansen en simpelweg een goede tijd hebben, dat demonstreerden ze al in eigen land op grote festivals als Maverick, Ramblin’ Roots Revue en Black Deer; nu mogen wij ons verheugen op dit Britse bluegrass- en honkytonkfeest. Niet op zondag, maar op vrijdag ;-).

Am y tro cyntaf eleni bydd band o Gymru yn chwarae yn ein gŵyl! Euh, pardon? Nou, dat er dit jaar voor het eerst een band uit Wales op ons festival speelt! Heel tof, en dat dit viertal ook nog in het Welsh zingt, maakt het extra bijzonder - om over het superieure instrumentale spel van deze klasbakken uit Cardiff nog maar te zwijgen!

De nog jonge, maar toch al doorgewinterde muzikanten Darren Eedens, Sion Russell Jones, David Grubb en Clem Saynor spelen zowel traditionals als eigen werk, in het Engels en in het Welsh. Hun nieuwste, eerder dit jaar verschenen album is getiteld ‘Blŵgras’, en dat is op zichzelf al een prachtige samenvatting voor hun sound: in de basis bluegrass, maar met Welshe elementen erin verwerkt. Muzikaal erfgoed uit Noord-Amerika en Keltisch Brittannië is prachtig en op originele wijze verenigd in de verfrissende trans-Atlantische sound van Taff Rapids.

Inmiddels hebben podia en festivals in de UK, Europa, Canada en de VS al kennisgemaakt met hun gloedvolle harmonieën, totale instrumentale controle en opzwepende performance. Taff Rapids is hard op weg om een absoluut powerhouse te worden in de bluegrass-scene en daarbuiten, en is vastberaden het Rotterdamse publiek te overrompelen met verrassende, Welshe bluegrassmuziek. Naast hun reguliere set gaan ze vroeg op de slotdag van het festival ook een bijzondere a-capella-set spelen op het middenterrein, dus zorg dat je de wekker zet zondag!

Fantastisch om te zien dat de winnaar van onze Talent Contest van vorig jaar zulke reuzenstappen maakt! We strijken graag met de eer, maar de grootste eer komt deze strijker uiteraard zélf toe. Want de eerste signalen voor een glansrijke carrière in de bluegrass tekenden zich al vroeg in het leven van Noah Hassler-Forest af.

Toen Noah als vijfjarige voor het eerst bluegrass hoorde, bedacht hij ondanks zijn jonge leeftijd: dat wil ik ook. Hij begon met viool- en pianolessen en deed al gauw de eerste podiumervaring op in jeugdorkesten. Na het behalen van een master aan het Utrechtse conservatorium, verhuisde hij naar Barcelona om jazzviool te studeren. Inmiddels heeft hij meerdere prijzen met jazzcompetities in de wacht gesleept en heeft hij een enorme passie voor dat genre, maar zijn hart ligt eigenlijk bij de bluegrass.

Na de winst in Rotterdam in 2024 formeerde Hassler-Forest de toepasselijk genaamde band Blue Forest Pickers: een geweldig gezelschap met Noah zelf op viool (fiddle, zo u wilt), Tjebbe Zeeman op gitaar, Kylie Kay Anderson op mandoline, Nathalie Schaap op contrabas en Joshua Herwig op de voor bluegrass-begrippen verrassende cello. Samen brengen ze een frisse en grensverleggende benadering van bluegrass. Met instrumentale virtuositeit en krachtige vocale harmonieën vermengen ze traditionele roots met invloeden uit jazz en wereldmuziek. Moeiteloos wordt er geschakeld tussen opzwepende ritmes en meeslepende melodieën en originele, avontuurlijke composities worden gecombineerd met een eerbetoon aan de bluegrasstraditie door ook klassiek repertoire uit het genre te spelen.

Kom kijken naar dit kersverse kwintet waar de klasse vanaf spat en verheug je op meeslepende tunes, vurige improvisaties en een aanstekelijke energie die zowel puristen als avontuurlijke luisteraars raakt en meeneemt.

Als het roemruchte glamoureuze gangsterduo Bonnie & Clyde, uit het Amerika van de jaren dertig, trekken Norah Spades en Jitterbug James uit Hamilton, Ontario samen rond om mensen te overvallen en te raken. Echter doet het Canadese tweetal dit niet met kogels en geweren om ze gewelddadig te beroven, maar met muziekinstrumenten als wapens om ze liefdevol mee te overrompelen. Zoals ze zelf zeggen: The Vaudevillian will spit, scream and stomp their way into your hearts.

Met een wasbord, banjo, resonatorgitaar, lepels en een volle hutkoffer aan ander muzikaal geschut treft het charmante tandem inderdaad vaak doel recht in het hart, maar ze mikken ook op de heupen. De jaren 30 jugband ragtime blues van Spades en James nodigt nadrukkelijk uit om op te dansen, al zijn de dame en heer ook qua garderobe en decor een genot om naar te kijken. Heerlijke muziek en fantastisch variété van overzee uit vooroorlogse tijden.

In luidruchtige muziekcafés, op huisfeestjes of zelfs op straat, maar ook op grote festivals en in classy theaters; overal weet het stijlvolle koppel de ogen op zich te richten en de voetjes van de vloer te krijgen. Dus strijk je pantalon, plooi je jurkje, poets je schoenen en doe de lindy hop met The Vaudevillian! O - ze geven op Rotterdam Bluegrass Festival ook een workshop ‘lepels spelen’. Leuk voor tijdens het diner!

The New West; de logica van de bandnaam is vooralsnog uitstekend te volgen, want deze bluegrassband uit het westen des lands, Rotterdam om precies te zijn, bestaat inderdaad nog maar net. Maar laat er geen misverstand over bestaan - de muzikanten die deze band vormen, komen allesbehalve nog maar net kijken.

The New West bestaat uit vijf voortreffelijk op elkaar ingespeelde vrienden. Ze studeerden gelijktijdig aan het Rotterdams conservatorium en delen al dik een decennium het podium. Ze kunnen zich individueel beroepen op een gevarieerde muzikale carrière, waarvan ze ieder hun ervaring meenemen naar het podium. Zo werkten ze samen met bekende artiesten als Douwe Bob, Tim Knol, Fréderique Spigt en Blue Grass Boogiemen. Ervaring met bluegrass hadden ze nog niet allemaal, al hebben ze met Tijmen Veelenturf - winnaar van de Mountain City Fiddlers Convention 2024 in de VS - een absolute geweldenaar aan boord. Maar deze gasten zijn zó multi-muzikaal dat het traditionele bluegrass-instrumentarium binnen een tijdsbestek van enkele maanden meester werd gemaakt. Eenmaal in het repetitiehok vielen alle instrumentale stukjes direct in elkaar. Het gladstrijken van de vocale harmonieën deed de rest.

Het zal geen verbazing wekken dat de band in rap tempo naam wist te maken, binnen én buiten Rotterdam. De liveprimeur was voor Theater Walhalla in maart van dit jaar. Shows in Nederland, Finland en Portugal heeft de band ook reeds gepland, om het eerste weekend van juli door te stomen richting het Noordplein!

Dat liefhebbers van zware gitaren en akoestische snaren elkaar uitstekend weten te vinden, dat bewijzen Rotterdam Bluegrass Festival en Baroeg. Baroeg staat te boek als thuishaven voor harde muziekstijlen en is in afwachting van een nieuwe locatie - nadat de oude gesloopt is en de nieuwe nog in aanbouw. Om in de tussentijd de programmering van het Rotterdamse metal- en punkinstituut (deels) voort te kunnen zetten, hosten collegapodia en -festivals in de stad artiesten onder de noemer Baroeg on Tour. In dat kader krijgen de Renegade Bandits een plek op het affiche van Rotterdam Bluegrass Festival 2025.

Renegade Bandits zijn vier schavuiten uit Zuid-Holland die een eigenzinnig brouwsel van duistere outlaw country gecreëerd hebben - voor de zekerheid voorzien van een extra shot obscure rockabillyblues en geserveerd met een punkmentaliteit. Met leden uit punk-, psychobilly- en black-metalbands had je vast al niet gerekend op recht-toe-recht-aan country. Straight forward gas erop, daar kan je je wel schrap voor zetten. Een schorre brulboei, twangy gitaren, een klapperende contrabas en een ongeleid projectiel achter de drums - dat zijn de Renegade Bandits. Vergeet je butsmuts niet!