Alsof je favoriete deathmetalband op de bluegrass-toer gaat, zo klinken Bridge City Sinners. Punk as fuck, roots as hell. Dit vurige akoestische vijftal uit de boomrijke heuvels van de Pacific Northwest staat al even op het verlanglijstje en dat geldt vast niet alleen voor de programmeurs van ons festival. De oplettende en frequente RBF-ganger zou in 2025 al één van de bandleden op het podium gesignaleerd kunnen hebben; fiddle-speler Lightnin’ Luke verzorgde een gastbijdrage tijdens de show van The Devil Makes Three. Nu komt hij terug naar Rotterdam met zijn eigen band, samen met frontvrouw Libby Lux (zang/banjolele), Michael Sinner (dobro/zang), Clyde McGee (banjo/zang) en Scott Michaud (contrabas/zang).

Op een revolutionaire manier en volstrekt DIY hebben The Bridge City Sinners de perfecte balans gevonden tussen enerzijds authentieke genres als folk, bluegrass en depression era jazz en punk, metal en hardcore aan de andere kant van het spectrum. Nooit vervallen ze daarbij in platitudes en altijd weerstaan ze de neiging om grof geschut als overstuurde gitaren of dubbelebassdrumsalvo’s in te zetten. Het verleden van de bandleden als straatmuzikanten, waarbij ze het moesten doen met de beperkte beschikbare middelen, is daarin een geweldige leerschool geweest qua vaardigheden én mentaliteit. Pure akoestische power is wat deze band is. De ongenadig straffe strot van de markante frontvrouw vormt daarin een extra wapen, haar reflectieve, doordachte en universeel interpreteerbare teksten bereiken hun toehoorders met de grootst mogelijke overtuiging.

Bridge City Sinners zijn bruggenbouwers tussen zeer uiteenlopende genres en hebben daarmee een grote en trouwe aanhang van country-, punk-, metal-, folk- en rootsfans aan zich gebonden. Een stevige delegatie daarvan zullen ze op het Noordplein aantreffen, en stevig zal het er ongetwijfeld aan toe gaan!

Fantastico! Onze favoriete Italianen komen weer terug naar Rotterdam! Wie de afgelopen jaren geen editie van RBF heeft gemist, heeft dit virtuoze viertal ongetwijfeld al eens de show zien stelen. En misschien denk je nu wel: huh, Italianen?! Want als je deze mannen ziet en hoort spelen zou je die achtergrond op geen enkele manier vermoeden; in alles klinkt en oogt deze band 100% Amerikaans. Het Amerika van de jaren vijftig beter gezegd, en het oorspronkelijke bluegrassgeluid uit die tijd. Bill Monroe had het genre indertijd nog maar net op de kaart gezet en het is de energie, opwinding en het enthousiasme wat in die beginjaren rondom de kersverse speelstijl hing die Truffle Valley Boys hebben weten te vangen en te verankeren in hun eigen sound. Dit viertal blijft echter niet eindeloos rondjes draaien in het verleden, maar geeft er juist een nieuwe draai aan. Want tegen de tijd dat ze naar Rotterdam Noord tijgen, ligt er een fonkelnieuwe langspeler in de hutkoffer op hun tourbus. Dit album hebben ze opgenomen bij het befaamde Flipsville Records in Zweden, een volledig analoge studio met louter en alleen apparatuur uit de jaren ’50. Een waar walhalla voor muzikanten die hard gaan op vintage gear en waarmee de band hun eigen liedjes de signatuur hebben kunnen geven van de sound waar ze – en wij – zo van houden. Het optreden in Rotterdam is onderdeel van de album release tour, dus verheug je maar vast op een prachtige presentatie in vol ornaat, uiteraard in de klassieke bluegrass-opstelling rondom de microfoon. Che bello!

Breaking rules in country music since 2015. Dat zou de tagline kunnen zijn van het Texaanse zestal Vandoliers. Een band die er een carrière van heeft gemaakt om grenzen te verleggen en iedereen te verwelkomen. Laat dat nu naadloos aansluiten op de filosofie van Rotterdam Bluegrass Festival.

Een rauwe mix van rootsstijlen als country, Tex-Mex, folk en blues met energieke punk is het afgelopen decennium altijd al het handelsmerk van Vandoliers geweest. Dat is op hun nieuwste album niet anders, al hoor je de progressie die de band sinds de eerste release muzikaal heeft doorgemaakt. Daarnaast is er in de tekstuele boodschappen met het meest recente plaatwerk het nodige veranderd: ‘Life Behind Bars’ (2025) biedt een blik in het leven van frontvrouw Jenni (Gin-ee) Rose en de reis die ze heeft afgelegd in haar worsteling met verslaving en genderdysforie. Een reis die culmineerde in haar besluit om uit de kast te komen als transvrouw. Een moedige move om deze thematiek te adresseren en ondertussen blijft de ongebreidelde en positieve energie die de band karakteriseert onaangetast. Sterker, zelfs het meest melancholieke nummer bevat een zekere uitbundigheid en energie. Wat er ook gebeurt, deze band behoudt de ontembare drive om vreugde te verspreiden. Dat hebben ze reeds ontelbare tours en een veelvoud aan shows bewezen, we heten ze maar wat welkom om dat ook op het Noordplein te doen!

Met een frisse blik op classic sounds uit de country, folk en blues neemt de Canadese Cat Clyde je met haar liedjes mee naar verschillende werelden. In het ene nummer geeft ze met fluweelzachte zang de luisteraar een intieme blik in haar diepste emoties, in het andere leidt ze je met honkytonkpiano en slide-gitaar door de openslaande deuren van een drukke saloon. Cat Clyde kent een breed palet aan invloeden, niet alleen muzikaal; afkomstig uit de rurale omgeving van Ontario, Canada voelt ze een sterke connectie met de natuur, als een bron van inspiratie en wijsheid waar ze uit put in haar werk als artiest. Haar muziek voelt vertrouwd en tijdloos, met een knipoog naar grootheden als Patsy Cline, Lead Belly en Bobby Gentry. Soulvolle blues en zachte folk met een warme, rokerige stem die zowel teder als rauw klinkt. Met haar eigentijdse benadering van oorspronkelijke genres en haar poëtische songwritingskills weet Cat Clyde een intieme sfeer te creëren die je bijblijft. Vooral live. Straks, op het Noordplein, zul je zelf ervaren hoe haar muziek je meteen pakt en niet meer loslaat.

Als je als Britse band naast al het eigen werk op je nieuwe album één cover zet die nota bene geschreven is door een Nederlandse artiest, en als dat ook nog eens de artiest is die het vaakst op Rotterdam Bluegrass Festival heeft gespeeld, dan scoor je natuurlijk punten. Dat goede rapport had Rob Heron & The Tea Pad Orchestra eerder ook al behaald, anders mocht het gezelschap uit Newcastle niet dik tien jaar nadat ze in Rotterdam speelden weer terugkomen. Het was dan ook hoog tijd voor een hernieuwde uitnodiging, want er is sinds 2015 veel gebeurd.

Met hun mix van rockabilly, blues, country, swing, soul, doo wop, honky tonk en meer zwiepten ze hun publiek toen al van links naar rechts over de Rotterdam Noordse dansvloer, vier albums en twee EP’s later is de bandbreedte waarbinnen het collectief musiceert nog verder opgerekt. Dat houdt onder meer verband met de platencollectie van de aanvoerder. Heron himself is namelijk fervent vinylverzamelaar met een voorliefde voor 7 inch singletjes met obscure blues en country, al krijgen ook calypso- en boogaloo-platen en andere exotische varianten een plek in zijn platenkast. Die invloeden sijpelen door in de sound van de band, waarvan de line-up sinds kort ook is uitgebreid met saxofonist/klarinettist Ben Powling. Die blaast nog wat extra leven in het toch al energieke gezelschap dat verder bestaat uit Rob Heron (vocals/guitar), Tom Cronin (mandoline/harmonica/guitar), Ted Harbot (contrabas/basgitaar) en Paul Archibald (drums). De typisch Britse droogkomische teksten en performance doen de rest.

O, en welk nummer die cover was? ‘Happy Hour’, geschreven door Arnold Lasseur van Blue Grass Boogiemen, in 2019 verschenen op het gelijknamige album in samenwerking met Tim Knol - dat jaar ook in Rotterdam te zien geweest - en in 2024 op ‘Feet First’, de meest recente plaat van Rob Heron & The Tea Pad Orchestra. Dat de show van de Britten één groot happy hour wordt is een gegeven, sterker, het zal ongetwijfeld een understatement blijken.

Attentie voor één van de meest opvallende Europese nieuwkomers op het gebied van authentieke jaren vijftig rhythm & blues en rock ’n roll: Cat Lee King & His Cocks. De uit Bonn afkomstige band heeft rap naam gemaakt in deze scene in eigen land en steekt komende zomer de grens over richting Rotterdam.

Het repertoire van Cat Lee King & His Cocks is een smaakvolle mix van bekende en minder bekende covers en eigen werk, variërend van soulvolle, sentimentele blues tot swingende rhythm & blues en wilde, opzwepende rock ’n roll. Een supergeslaagde combi van warme nostalgie en frisse energie. Terwijl de charismatische frontman en autodidact Cat Lee King de band aanvoert met pompende honkytonkpianopartijen en zijn karakteristiek rasperige stem, bespeelt leadgitarist Thomas 'Tommyboy' Jackson Croole – met zijn 19 jaar de benjamin van de band – meedogenloos de bluesgitaar en wordt het geheel in een superstrak en onweerstaanbaar ritme opgestuwd door Lucas 'Lucky' Luciano op contrabas, Sidney Ramone op slaggitaar en René 'The Dude' Lieutenant op drums.

In weerwil van de bandnaam belooft dit bepaald geen lullige show te worden. Wie van old school rhythm & blues en rock ‘n roll vol vurige muzikaliteit en waanzinnig showmanschap houdt moet deze band gaan zien!